Een week later op het kantoor van de notaris Amsterdam

Een van de dingen waar mijn vriend me in al die tijd dat wij nu samen een relatie hebben onwijs mee heeft verrast, is de manier waarop hij zijn verzoek om een samenlevingscontract te gaan tekenen inkleedde alsof hij me een huwelijksaanzoek deed – dat is dan weer typisch voor het toch al uitbundige karakter van deze man! Ik wist al wel langer dat mijn vriend eigenlijk wilde trouwen, net zoals dat hij ervan op de hoogte was dat ik dit per definitie niet wilde. We hadden elkaars standpunten vrij duidelijk in perspectief en besloten uiteindelijk tot een compromis. We wisten dat we het bij de notaris Amsterdam wilden tekenen maar hadden de details hiervan nog lang niet besproken, het idee dat we onze relatie voor de instanties ook officieel maakten was slechts nog in de conceptfase. Dat mijn vriend ondertussen al contact opgenomen had met de notaris Amsterdam en al allerlei informatie had ingewonnen, daar was ik destijds nog niet van op de hoogte. Heel eerlijk gezegd was ik er sowieso niet zo mee bezig en had ik ook niet door dat het zoveel voor mijn vriend betekende. Misschien had ik achteraf gezien wel iets meer met zijn gevoelens in dezen rekening mogen houden, wat een les voor de toekomst samen is, die we nu officieel zijn aangegaan. Het warmt mijn hart dat mijn vriend er zo’n lol in had, ook in de voorbereidingen, om mij te ‘vragen’, want wat voor sommige vrouwen het idee van die witte jurk is dat ze al in hun kindertijd hebben, was voor hem dat idee van de uiting van het pure mannelijke als je voor je vriendin op de knieën gaat. Een week later zaten we beiden op het kantoor van de notaris Amsterdam om het contract te ondertekenen.